پرش طول در ورزش دو و میدانی

1. نوبت انجام پرش شرکت‌کنندگان بوسیله قرعه‌کشى تعیین مى‌گردد.  
2. هنگامى که تعداد شرکت‌کنندگان بیش از 8 نفر باشد هر شرکت‌کننده مجاز به سه ‌پرش مى‌باشد و پس از آن 8 نفرى که بهترین پرش را انجام دهند، مى‌توانند سه پرش دیگر انجام دهند. در مورد تساوى براى نفر هشتم ورزشکارانى که به این نحو مساوى مى‌کنند سه‌ بار دیگر پرش مى‌کنند هرگاه تعداد 8 شرکت‌کننده و یا کمتر در مسابقه شرکت کنند هر شرکت کننده مى‌تواند شش‌بار پرش کند.  

تذکر:  
مقصود از حالت تساوی، پریدن مسافت‌هاى مساوى است و در این صورت قانون 3-146 اعمال نمى‌شود. 3. هنگامى که مسابقه شروع مى‌شود شرکت‌کنندگان حق استفاده از باند پرش را براى انجام تمرین ندارند.  
4. در موارد ذیل ورزشکار مرتکب خطا خواهدشد:  
- در خلال پریدن و یا درحال دورخیز زمین آن طرف تخته پرش را با بخشى از بدن خود لمس نماید.
- کنده ‌شدن از زمین خارج از تخته پرش از ابتداء خط جهش از دو طرف تخته.  
- بعد از فرود، خارج شدن از چاله پرش به نحوى که محل تماس با زمین نزدیکتر از نزدیکترین اثر بوجودآمده در محوطه فرود به خط جهش باشد.  
- بعد از کامل شدن فرود به طرف عقب گام بردارد.  
- در صورتى که در هوا معلق بزند.  
5. باستثناى بند 2 قانون 4-173 در صورتى که شرکت‌کننده قبل از تخته جهش پرش نماید خطا محسوب نمى‌گردد.  
6. کلیه پرش‌ها بایستى از نزدیک‌ترین نقطه اثرى که در منطقه فرود در نتیجه تماس بخشى از بدن یا اعضاى شرکت‌کننده بوجود مى‌آید تا خط پرش و یا امتداد آن اندازه‌گیرى شود.  
7. بهترین پرش از پرش‌هاى هر شرکت‌کننده، از جمله پرش‌هایى که براى حالت تساوى مقام اول انجام داده است، براى وى منظور مى‌گردد.  
 

باند پرش
1.حداقل طول باند پرش بایستى 40 متر باشد. حداقل پهناى باند پرش بایستى 22/1 متر و حداکثر آن 25/1 متر باشد. این مسیر با خطوط سفیدى به عرض 50 میلى‌متر علامت‌گذارى مى‌شود. در صورتى که شرایط ایجاب کند حداقل طول این مسیر 45 متر مى‌باشد.  
2.حداکثر شیب مجاز در عرض 01/0 متر و شیب کلى باند دورخیز نبایستى از 001/0 تجاوز کند.  

علائم
هر ورزشکارى مى‌تواند در کنار باند دورخیز از علامتى که مورد تأئید کمیته برگزار کننده باشد و به او هنگام دورخیز یا پرش کمک کند، استفاده نماید. وى مجاز به استفاده از گچ و یا ماده مشابه دیگرى که اثر پاک نشدنى از خود به جا بگذارد، نمى‌باشد.  

تخته پرش
1.محوطه خیز بایستى بوسیله تخته‌اى که در زمین تعبیه مى‌شود و همسطح منطقه دورخیز و منطقه فرود مى‌باشد، مشخص شده است. لبه تخته که به منطقه فرود نزدیکتر است خط خیز یا پرش نامیده مى‌شود. بلافاصله آن سوى خط خیز تخته‌اى از جنس ماده نرم پلاستیکى یا ماده مناسب دیگرى که در صورت خطا اثر پاى ورزشکار بر آن نقش مى‌بندد، قرار داده مى‌شود. در صورتیکه امکان نصب وسایل فوق وجود نداشته باشد روش ذیل اتخاذ مى‌گردد: بلافاصله پس از خط‌ خیز و در سراسر طول آن به عرض 100میلى‌متر با زاویه 20 درجه نسبت به سطح افق شن یا خاک‌ نرم ریخته مى‌شود.  
2. فاصله بین تخته خیز و انتهاى چاله پرش بایستى حداقل 10 متر باشد.  
3. تخته خیز بایستى در فاصله یک تا سه ‌مترى از لبه چاله پرش قرار داده شود.  
 
ساختمان تخته پرش:  
1. تخته خیز بایستى از چوب یا جنس سخت مناسب دیگرى ساخته شود که طول آن بین 22/1-21/1 متر و عرض 202-198 میلى‌متر و ضخامت آن 100 میلى‌متر باشد. این تخته بایستى سفیدرنگ شود.  
2.تخته نشان‌دهنده پلاستوسین - این تخته بایستى از جنس محکم به عرض 102-98 میلى‌متر و طول 21/1-22/1 متر باشد. حداقل تا 14 میلى‌مترى تخته پرش بایستى با پلاستوسین یا ماده مناسب دیگر پوشیده شود. سطح آن از سطح تخته پرش با زاویه 30 درجه در چهت دو و حداکثر تا ارتفاع 7 میلى‌متر بالاى تخته پرش بالا برده مى‌شود. تخته بایستى بلافاصله بعد از تخته‌خیز که به چاله برش نزدیکتر باشد در یک قسمت جاسازى شده، نصب گردد. زمانى که تخته در محل مورد نظر جا گرفت بایستى آنقدر محکم باشد که بتواند فشار وزن پاى ورزشکار را تحمل کند. سطح تخته در زیر ماده پلاستوسین بایستى از جنسى باشد که میخ‌هاى کفش ورزشکار روى آن محکم شود و سُر نخورد. لایه پلاستوسین بایستى با غلطک یا ماله که برروى این تخته کشیده مى‌شود، صاف مى‌شود تا اثر پاى ورزشکار بر روى آن برطرف شود.  
توجه:  
توصیه مى‌شود که چند تخته پلاستوسین یدکى وجود داشته باشد تا وقتى ردپا برطرف مى‌شود، تأخیرى در برگزارى مسابقه پیش نیاید.  

منطقه فرود
1.حداقل عرض منطقه فرود بایستى 75/2 متر و حداکثر آن 3 متر است.  
2.در صورت امکان بایستى باند دورخیز طورى ساخته شود که ادامه وسط باند کاملاً برخط وسط چاله پرش منطبق گردد.  
توجه:  
چنانچه محور باند دورخیز با خط مرکزى منطقه فرود در یک راستا نباشد یک یا دو نوار در طول محل فرود قرار داده مى‌شود تا این امر حاصل شود. منطقه فرود متمرکز  
منطقه فرود متمرکز:  
منطقه فرود بایستى با شن نرم و مرطوب پُر شود و سطح بالایى این منطقه بایستى همسطح تخته ‌پرش باشد.