|
میلاد اطلاع رسانی و درج خبرهای مختلف ورزشی درباره وبلاگ  مرکزی برای اطلاع رسانی و درج خبرهای مختلف ورزشی و دیگر خبرها... آخرین مطالب آرشیو وبلاگ صفحات وبلاگ
 پیدایش پرچم‌های ملی به معنای متعارف امروزی آن با ظهور و رشد تأسیسات سیاسی کشوری همراه بوده است. پرچم‌ها در حقیقت ریشه در علامت‌ها و علَم‌های سیاسی و مذهبی دودمانی سلسله‌های محلی و یا منطقه‌ای گذشته دارند که در طی قرون و اعصار، تطور یافته و به مظاهر حاکمیت ملی تبدیل شده‌اند. در ایران استفاده از علَم‌ها و علامت‌های سلطنتی در دوران سلسله‌ی هخامنشی متداول بوده است.
ایلات بزرگ پارت و ساسانی در علامت‌های دودمانی خود از تصاویری چون اژدها، شیر زرین و یا خورشید زرین استفاده می‌کرده‌اند که بر اساس شاهنامه‌ی فردوسی به خاندان رستم، گودرز و پادشاهان کیانی منسوب بوده است.
در شاهنامه‌ی فردوسی از درفش کاویانی که تاریخ پیدایش آن قرن ششم میلادی آورده شده، به عنوان «پرچم ملی» ایران یاد شده است.
فردوسی درفش کاویانی را پارچه‌ای به رنگ ارغوانی مزین به انواع سنگ‌های گرانبها و نوارهایی به رنگ‌های سرخ، طلایی و ارغوانی توصیف کرده که ستاره‌ای، نماد اصلی آن را تشکیل می‌داده و به این اعتبار اغلب اختر کاویان نیز نامیده می‌شده است.
علاوه بر معنای ستاره، به اختر کاویانی به عنوان نماد بخت خوش و اقبال اهمیت زیادی داده شده است. تعدادی از مورخین به غنیمت رفتن و نابودی اختر کاویانی در جنگ با اعراب را پایان کار ساسانیان قلمداد کرده‌اند.
یعقوب لیث صفاری نیز در قیام علیه خلیفه‌ی عباسی ظاهراٌ مدعی شده بود که درفش کاویانی را در اختیار دارد و به اتکای آن در صدد پیروزی بر عباسیان و حکمروایی بر ایران است.
استفاده‌ی نمادین از انواع ستاره ها در علامت‌های سلاطین و حکمرانان ایران بعد از اسلام، قرن‌ها ادامه یافت تا به تدریج شیر و خورشید جایگزین آن شد.
فرمانروایان بنی امیه در ایران بیش‌تر علَم‌هایی به رنگ سفید داشتند. یکی از قبایل بنی‌امیه به نام «اشعری» که در قم اسکان داده شده بود علَمی سبز رنگ داشت که به دو روبان قرمز و سیاه مزین بود. به ابومسلم خراسانی دو علَم بزرگ به رنگ سفید و مزین به واژه‌های قرآنی منسوب است. علَم رسمی خلفای عباسی رنگی سیاه داشت که کلمات «محمد رسول الله» به رنگ سفید بر آن نقش شده بود.
با گذشت زمان نمادهای ایرانی و ترک با نقوش و نوشته‌های اسلامی آمیخته شد و علم‌هایی با رنگ‌ها، طرح‌ها و اندازه‌های مختلف به وجود آمد. به نوشته‌ی تاریخ رشیدی، رنگ علم‌های غزنویان قرمز با نقوشی چهار گوش بود.
به نوشته‌ی قزوینی در اواسط قرن دوازدهم میلادی پادشاهان شیعی، علم‌هایی به رنگ‌های سفید و سبز و دیگر رنگ‌ها، به استثنای سیاه داشتند، در حالی که پادشاهان سلجوقی علم‌های سبز و زرد و قرمز را بیش‌تر به کار می‌بردند. در ادوار ترک‌های سلجوقی و به ویژه مغول‌ها تنوع زیادی در رنگ، طرح و اندازه‌ی علم‌ها به وجود آمد، ترک‌ها برای تعدادی از علم‌های بزرگی که به صورتی منگله از دم اسب و یا یال گاومیش بافته و بر نیزه‌هایی با طرح‌های مختلف نصب شده بود، واژه‌ی «پرچم» را به کار گرفتند. در این دوران استفاده از انواع علم‌های کوچک و بزرگ ساخته شده از پارچه‌های سه گوش و یا چهار گوش گاهی گلدار، با طرح‌های هندسی، کلمات مذهبی، تصاویر پرندگان و حیوانات، و نقش‌هایی از ماه و ستاره و خورشید رواج یافت. بر اساس تحقیقات گسترده، استفاده‌ی نمادین از علائم شیر و خورشید از قرن دوازدهم میلادی در انواع سکه‌ها، آثار سنگی، فلزی و سفالین و سایر آثار تاریخی رایج شد.
نماد شیر و خورشید که امتزاجی از سنت‌های پیشین ایرانی، عرب، ترک و مغول بود، با گذشت ایام تعبیری شیعی نیز پیدا کرد و در نهایت به نماد ملی ایران تبدیل شد.
قدیمی‌ترین سند موجود از کار برد شیر و خورشید در علم، در مینیاتور کوچکی به دست داده شده که در نسخه‌ی دهه‌ی سوم قرن پانزدهم شاهنامه‌ی شمس‌الدین کاشانی ضبط است. این شاهنامه، توصیفی است از فتوحات پادشاهان مغول و مینیاتور یاد شده تصاویری از سواران مغول را در نزدیکی نیشابور نشان می‌دهد که عَلَمی بلند با نقشی از شیر و خورشید را به دوش می‌کشد. تصویر مشابه‌ای در مینیاتوری به تاریخ 1460م به دست آمده که در آن قصر با شکوه تیمور در سمرقند با سر درها و طاق‌های مزین به شیر و خورشید ترسیم شده است.
در دوران صفوِیه، تلاش همه جانبه‌ای برای وحدت سیاسی کشور و گسترش تشیع به عنوان مذهب ملی به عمل آمد. استفاده از شیر و خورشید نیز در زمینه‌های مختلف از جمله ضرب سکه‌های مسی، در آثار هنری و علم‌ها رواج پیدا کرد. اما تنها در عصر پادشاهی شاه عباس اول بود که شیر و خورشِید به عنوان نماد اصلی ایران رسمیت یافت و پرچم شیر و خورشید جای ویژه‌ای در میان علم‌های مختلف این سلسله پیدا کرد. محمد شاه با صدور فرمانی در 1846م، شیر و خورشید را نشان دیرینه‌ی تاریخی مذهبی حاکمیت ایران اعلام کرد و به کاربرد نمادین آن به خصوص در سکه ها، مدال‌ها، علائم و پرچم‌ها رسمیت بخشید. در دستورالعمل مصور و رسمی حدود 1886 میلادی، دو نمونه از مهم‌ترین انواع پرچم‌های ایران ترسیم شده است.
در نمونه‌ی اول پرچم پارچه‌ای چهارگوش با دو حاشیه نازک سبز در بالا و قرمز در پایین و زمینه ای سفید است که شیر و خورشیدی در وسط آن ترسیم شده سه رنگ پرچم نمونه دوم هم اندازه است و شیر و خورشید آن نیز گسترده ترسیم شده و هر سه رنگ را تا حدودی پوشانده است. ا ز پرچم نمونه‌ی اول در ساختمان‌های دولتی و سلطنتی، بنادر و قلعه‌ها استفاده می‌شده، از کاربرد پرچم نمونه‌ی دوم اطلاع دقیقی در دست نیست.
این دو پرچم را می‌توان سر آغاز پیدایش پرچم سه رنگ ایران دانست. در اصل پنجم متمم قانون اساسی 1906م، پرچم سه رنگ شیر و خورشید که در آن رنگ‌های سبز و سفید و قرمز به موازات هم و به یک اندازه تعیین شده به عنوان پرچم ملی مورد تأیید قرار گرفت.
شیر این پرچم در زمینه سفید ایستاده و شمشیری به دست دارد و خورشیدی درخشان در پشت آن دیده می‌شود. در دوران رضاشاه شکل پرچم تغییری پیدا نکرد.
در گفتگوهای ملی مربوط به اصلاح زبان واژه‌های شناخته شده درفش و علم و بیرق مورد عنایت قرار نگرفت و «پرچم» که واژه‌ای ترکی است با وجود مخالفت تعدادی از محققین باقی ماند. اندازه‌ها و شکل دقیقی که در 1957م برای پرچم تعیین شده بود تا انقلاب 1979م تغییری نکرد.
در پرچم بعد از انقلاب ایران طرح ویژه ای از کلمه «الله» با رنگ قرمز جانشین شیر و خورشید شد و شعار «الله اکبر» به رنگ سفید بیست و دوبار در حاشیه پایین نوار سبز و حاشیه‌ی بالای نوار قرمز پرچم تکرار شد .
موضوع مطلب : پیوندهای روزانه پیوندها
لوگو آمار وبلاگ
:BlogScript/  |
||
 |
